Pepe Galán. por Bernardo Castelo

…Foi nese preciso momento cando fixo a súa aparición un novo material: o aceiro cortén que, sen deixar claro se se incrustaba ou se brotaba con naturalidade do fondo, irrumpía nas tersas superficies do lenzo atestadas de baleiro. Fendas e Ancoras no vento.

A aparición do soporte paradigmático da escultura contemporánea anunciaba o que vai ser o novo estado conceptual de Pepe Galán, capaz de identificar o seu traballo dos noventa e que só o somerxía nun material escasa e recentemente común a un pequeno sector da escultura galega, senón que o empurraba cara procedementos diferentes: o seu uso exclusivo –do seu traballo desapareceron entón a madeira, o lenzo ou calesquera outras alusións pictóricas-; a soldadura como técnica, o soprete como instrumento común en procesos antinómicos como o corte e a unión, o baleiro como contrapunto da superficie férrea e por derivación a inmersión na tridimensionalidade real.
O aceiro cortén en mans de Pepe Galán propiciou, ademais o plantexamento de novos termos poéticos: diferentes criterios de interacción e de lugar; o sinuoso como posibilidade; a oxidación como cromatismo, ou a escala (de novo a vocación monumentalista), e a través dela a redefinición dos termos de relación entre o obxecto escultórico e o seu entorno). En definitiva un retorno a linguaxe abstracta traspasada agora por unha forte carga lírica: a do encontro entre o xeometrismo do aceiro e o vibrante da luz e o aire, entre o enchido e o batido. Todo isto presente no fragmento desta exposición que ven se podería interpretar como fendas.
O outro fragmento, o de Ancoras no Vento, ven dado pola, de novo arriscadamente experimental, proposta última de combinar un soporte imposíbel tanto para a pintura como para a escultura, o plástico de envurullar, cun estado de metal igualmente improbábel: pulverizado. Ambos os dous dando forma a unha anti-forma paradóxica: a Pintura que non é; a escultura que tampouco….

Bernardo Castelo.

Catálogo, «Fendas e ancoras no vento» 1997.